De samenleving zit vol gevaren, en daar moeten en kunnen we mee omgaan. Het voorbeeld in deze is een gevaarlijke stroming in zee. Letterlijk levensgevaarlijk. Toch loop je pas het risico dat je wordt meegevoerd als je gaat zwemmen. En als je gaat zwemmen moet je dus in de stroming komen, niet weten wat je moet doen en mogelijk zelfs in paniek raken. En zelfs als je meegevoerd wordt, hoeft dat niet meteen te betekenen dat je letsel oploopt of mogelijk zelfs verdrinkt. De volgorde van handelen is hier:
- badgasten alleen (verder dan pootje baden) te water als ze goed hebben leren zwemmen.
- goed opletten dat je niet in de gevaarlijke zone komt door aanwijzingen goed op te volgen. Let op de borden.
- weten hoe je op onvoorziene omstandigheden moet reageren met je eigen vaardigheden.
- zorgen dat er iemand op het strand staat of de aandacht trekken van een andere badgast, die de hulpdiensten kan waarschuwen.
Dit principe zou ook moeten gelden voor het omgaan met SVHC-stoffen. Immers, ook daar kennen we deze aanpak:
- medewerkers instrueren en hulpmiddelen ter beschikking stellen zodat ze de taak goed en veilig kunnen uitoefenen.
- werkinstructies en procedures goed opvolgen. Let op de etiketten.
- een RI&E maken zodat je weet welke risico's er zijn en hoe je daarop moet reageren.
- zorgen voor een calamiteitenplan en waarschuwingssysteem.
Ondanks deze gelijkvormigheid in aanpak blijft de overheid inzetten op het voorkomen van gevaren. Uiteraard daar waar vervanging mogelijk is, een goede actie. Maar het kan lang niet overal, of eigenlijk, het kan bijna overal niet als we niet (teveel) van onze welvaart en welzijn willen opgeven.
Om de overheid te voorzien van informatie over de aanpak (per branche), zijn er in veel industriesectoren onderzoeken gedaan, arbocatalogussen gemaakt en RMOA's (risk management options analyses) uitgevoerd. Ook Vereniging ION heeft een dergelijk onderzoek uitgevoerd. Toch worden er in de nieuwe publicaties nog steeds verwijzingen gemaakt naar het voorkomen van gevaren, wat betekent dat stoffen verboden of strikt gereguleerd worden. In de meeste branches zorgt dat voor problemen, terwijl het niet nodig is om de overheidsdoelstellingen te halen.
Om efficiënter met de informatie om te gaan, en om elkaar te voorzien van de juiste informatie, is nu de Alliance for Sustainable Management of Chemical Risk (ASMoR) opgericht. Deze alliantie bestaat nu nog uit zo'n 40 brancheverenigingen, waaronder uiteraard ook Vereniging ION, maar zal naar verwachting snel groeien.